Urszula Kędzia

Świat zastygł jak kadr filmu zatrzymany pauzą na ekranie telewizora. Minuty mijają, nie wiem ile, a obraz nie zmienia się wcale. Słyszę swój oddech, który też dostosował się do rytmu i w zwolnionym tempie, bez pośpiechu, bez zadyszki przepływa przez moje ciało. Uszy rozkoszują się ciszą, której nie miały nigdy okazji doświadczyć, ciszą, która pozwala usłyszeć spadające ziarenko piasku wypuszczone przeze mnie spod palców. Zakochuję się w tym widoku i cierpię, gdy pomyślę jak daleko jest on od dom...