Marcin Polak

Ostatnia audycja ostatniego radia Przybylski niepraktykujący muzyk, koneser czasu wolnego, kontestator pracy etatowej i wielbiciel snucia dygresji zaprasza do wysłuchania pożegnalnej audycji w radiu nadającym na Helu. Przyjechał tu z Krakowa, gdy jeszcze można było uczynić to drogą lądową. Obecnie Hel jest już wyspą. Przestrzeń bowiem się kurczy. Czas także tej zimowej nocy jest go coraz mniej. Jeszcze tylko kilka opowieści, jeszcze kilka utworów z apokaliptyczno-melancholijnej playlisty i...

"Kondensaty" to debiutancka książka poetycka Marcina Polaka, wcześniej prozaika. Wiersze minimalistyczne, skupione, pełne znaczeń i gier intertekstualnych. Od strony formalnej i interpretacyjnej jest wprowadzenie luźnej kropki. Marcin Polak w "Kondensatach" wycisnął wszystko z myśli, zapisał w języku pali i weź tu kombinuj! Zbiór składa się z wierszy minimalistycznych, można rzecz: konceptualnych, gdyby nie to, że pisze je, te utwory, samo życie. I można to wyjadać jak cukier...

W drugiej połowie XIX w. kronika Marcina Polaka otrzymała edycję krytyczną w ramach serii Scriptores słynnego niemieckiego wydawnictwa źródłowego Monumenta Germaniae Historica. To skądinąd pozytywne wydarzenie stało się jednocześnie przyczyną głębokiej niełaski, w jaką kronikarz popadł wśród pozytywistycznie nastrojonych historyków. Osądzona jako nieciekawa, wtórna, bałamutna i pełna bajek i wymysłów Kronika Marcina Polaka została zepchnięta na bok i zapomniana. Jedynie w fachowych podręcznikach...

Sokrates balansował pomiędzy wsłuchiwaniem się w głos daimoniona, przekazem wiedzy wyroczni a racjonalną dialektyką, po czym zdał sobie sprawę, że nic nie wie. Podobna ambiwalencja wystąpiła w myśli Heraklita. Filozofia płynąca z tych źródeł oscyluje między biegunami mroku i jasności. Istnieją autorzy (na przykład Friedrich Nietzsche), którzy często formułują przekaz w postaci dekretów niepoprzedzonych argumentacją, właśnie tak, jakby bezczelnie wiedzieli, jakby ich zdania alegoryczne, aforystyc...

Opowiadania zawarte w tym tomie są niezwykle żywe, ironiczne, skrzące się dowcipem, wyczulone na konkret. I choć niby wyabstrahowane z konkretnej rzeczywistości mówią bardzo wiele i bardzo krytycznie o naszym wspólnym tu i teraz. Działanie i dzianie się schodzą tutaj na plan dalszy bohaterowie tych często groteskowych tekstów to przede wszystkim myśliciele i mówcy, czynni uczestnicy zajmujących dialogów, jakby wyjętych z teatru absurdu. Główną rolę grają opowiadania, w których najważniejsze są s...

Najważniejsze dla całego zamysłu konstrukcyjno-myślowego książki są trzy teksty-rozdziały poświęcone postaciom (Nietzsche, Lacan, Bernhard), które zdaniem Autora i tu formułuje on swoje credo sprostały wyzwaniu nihilistycznemu, przepracowały pozytywnie tytułową traumę bezkresu, afirmując, wobec notorycznej groźby bezsensu, przygodność i nie-konieczność istnienia w nieskończoności poza wszelką dającą się racjonalnie oswoić całością. Każda z nich czyni to w swoisty dla siebie sposób, dostępnymi so...

Stanislas Breton skonstruował metafizyczną fantazję, której najwyższym punktem jest urojone-nic, spekulatywny analogon Czerwonego Króla z bajki Lewisa Carrolla o Alicji po drugiej stronie lustra, oraz motyla z onirycznej przypowieści Zhuangzi. Wychodząc od drobiazgowych analiz filozofii klasycznej, neoplatonizmu i fenomenologii, doświadczając kryzysów sceptycznych, czerpiąc inspirację z filozofii Heideggera, listów św. Pawła i buddyzmu zen, Breton osiągnął doświadczenie maksymalnego rojenia, w k...