Jerzy Antczak

Wspomnienia Jerzego Antczaka spisane z okazji szczególnej rocznicy 90. urodzin, tworzą niezwykle osobistą księgę życia wielkiego twórcy. Jerzy Antczak, nominowany do Oskara za Noce i Dnie i dwukrotny zdobywca Diamentowych Lwów oraz Nagrody Specjalnej Platynowe Lwy za całokształt twórczości (wtedy też Noce i dnie wybrane zostały polskim filmem 40-lecia), jest żywą legendą polskiego filmu, teatru i Teatru Telewizji. Jak ja ich kochałem to szczegółowy, barwny, pełen zabawnych anegdot i poważnych ro...

Wspomnienia Jerzego Antczaka spisane z okazji szczególnej rocznicy 90. urodzin, tworzą niezwykle osobistą księgę życia wielkiego twórcy. Jerzy Antczak, nominowany do Oskara za Noce i Dnie i dwukrotny zdobywca Diamentowych Lwów oraz Nagrody Specjalnej Platynowe Lwy za całokształt twórczości (wtedy też Noce i dnie wybrane zostały polskim filmem 40-lecia), jest żywą legendą polskiego filmu, teatru i Teatru Telewizji. Jak ja ich kochałem to szczegółowy, barwny, pełen zabawnych anegdot i poważnych ro...

Wspomnienia Jerzego Antczaka spisane z okazji szczególnej rocznicy 90. urodzin, tworzą niezwykle osobistą księgę życia wielkiego twórcy. Jerzy Antczak, nominowany do Oskara za "Noce i Dnie" i dwukrotny zdobywca Diamentowych Lwów oraz Nagrody Specjalnej Platynowe Lwy za całokształt twórczości (wtedy też Noce i dnie wybrane zostały polskim filmem 40-lecia), jest żywą legendą polskiego filmu, teatru i Teatru Telewizji. Jak ja ich kochałem to szczegółowy, barwny, pełen zabawnych anegdot i poważnych ...

Telewizyjna adaptacja powieści Marii Dąbrowskiej. W formie kroniki ukazuje dzieje kilku pokoleń rodziny szlacheckiej na tle doniosłych wydarzeń historycznych z przełomu XIX i XX wieku. Bogumił Niechcic, były powstaniec i ziemianin, żeni się z Barbarą Ostrzeńską, podobnie jak on pochodzącą z niegdyś zamożnego rodu szlacheckiego. Życie Barbary przygniata uraz pierwszej nieszczęśliwej miłości, niezaspokojone aspiracje i potrzeby duchowe, poczucie obcości w świecie znojnej pracy tak odległe od ideał...

Nominowany do Oscara w kategorii najlepszego dzieła zagranicznego. Prawie 23 miliony widzów w Polsce daje mu 4. miejsce na liście filmów z największą liczbą widzów w Polsce. Film Jerzego Antczaka, wybitnego reżysera filmowego i teatralnego, laureata Platynowych Lwów za całokształt twórczości podczas Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2013 roku. Ekranizacja epopei Marii Dąbrowskiej. Wybitne role Jadwigi Barańskiej i Tadeusza Bińczyckiego. Niezapomniana muzyka Waldemara Kazaneckiego. ...

Nominowany do Oscara w kategorii najlepszego dzieła zagranicznego. Prawie 23 miliony widzów w Polsce daje mu 4. miejsce na liście filmów z największą liczbą widzów w Polsce. Film Jerzego Antczaka, wybitnego reżysera filmowego i teatralnego, laureata Platynowych Lwów za całokształt twórczości podczas Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2013 roku. Ekranizacja epopei Marii Dąbrowskiej. Wybitne role Jadwigi Barańskiej i Tadeusza Bińczyckiego. Niezapomniana muzyka Waldemara Kazaneckiego. ...

Noce i dnie mojego życia - wspomnienia spisane przez Jerzego Antczaka, reżysera m.in. nominowanych do Oscara "Nocy i Dni". Jego życie to historia polskiego filmu, Teatru Telewizji a także barwna opowieść malowana emocjami. Szczera autobiografia oparta na magicznej osnowie kresowej wrażliwości, duchowości, wiary w sny i przeznaczenie, pełne miłości do sztuki, barwnych ludzi i ukochanych zwierząt - wrażliwy Czytelnik nie oprze się tej lekturze. Świat wspomnień Jerzego Antczaka urzeka i wciąga. Ks...

() Kiedy byłem małym chłopcem, puszczałem z matką latawce. Patrzyłem, jak wzbijały się w niebo tak wysoko, na ile starczyło sznurka. Pytałem mamę, wskazując na niebo: Co tam jest, mamo? Przestrzeń odpowiadała. A co to jest przestrzeń, mamo? To jest coś, co nie ma końca, synku Panie Profesorze Bardini to chyba naprawdę nie ma końca, skoro, jak mówi Maria Dąbrowska: Żyjemy, umieramy, a życia wciąż wystarcza. Z nami czy bez nas noce i dnie jednakowo się toczą, jakby nas wcale nie było na tym świeci...

() Kiedy byłem małym chłopcem, puszczałem z matką latawce. Patrzyłem, jak wzbijały się w niebo tak wysoko, na ile starczyło sznurka. Pytałem mamę, wskazując na niebo: Co tam jest, mamo? Przestrzeń odpowiadała. A co to jest przestrzeń, mamo? To jest coś, co nie ma końca, synku Panie Profesorze Bardini to chyba naprawdę nie ma końca, skoro, jak mówi Maria Dąbrowska: Żyjemy, umieramy, a życia wciąż wystarcza. Z nami czy bez nas noce i dnie jednakowo się toczą, jakby nas wcale nie było na tym świeci...