Opis
Prezentowany tom zawiera m.in. teksty dotyczące Nishidy Kitar (1870-1945), najwybitniejszego filozofa japońskiego XX wieku, który odegrał kluczową rolę w powstaniu japońskiej filozofii nowożytnej jako duchowy ojciec słynnej Szkoły w Kioto. Ponadto znaleźć można tu prace związane tematycznie z szeroko pojętymi wartościami kultury Japonii, np. omawiające nurt witalizmu w Japonii, etyczny aspekt połowu wielorybów oraz teksty dotyczące historii, sztuki, filmoznawstwa, folkloru i religii. Czytelnik otrzymuje również artykuły literaturoznawcze (w tym omawiające początki literatury feministycznej), z zakresu interpretacji poezji oraz językoznawstwa.
Tom ten poświęcony jest tematyce wartości w kulturze Japonii, ze szczególnym uwzględnieniem ich kontekstu społecznego i historycznego.
W części pierwszej na szczególną uwagę zasługuje analiza Nishidy Kitar tzw. logiki absolutnie sprzecznej samotożsamości (zettaimujunteki jikoditsu) jako odpowiednika logiki jednoczesnej negacji i afirmacji (sokuhi) stosowanej w buddyjskich tekstach kanonicznych. Przedstawiciele Szkoły w Kioto nawiązywali do wybranych teorii zachodnich filozofów, takich jak B. Pascal, E. Husserl czy M. Heidegger, jednak głównie po to, by stawiane przez nich pytania o naturę świata i kondycję ludzką uczynić punktem wyjścia dla swoich własnych filozoficznych rozważań w kontekście tradycji buddyjskiej Nishida, Nishitani Keiji i Hisamatsu Shin'ichi nawiązywali do zen, a Tanabe Hajime do amidyzmu.
W drugiej części tomu zebrano prace poruszające problematykę aksjologiczną w kontekście literatury, historii, religii, sztuki, filmoznawstwa oraz językoznawstwa Japonii.
Tom ten poświęcony jest tematyce wartości w kulturze Japonii, ze szczególnym uwzględnieniem ich kontekstu społecznego i historycznego.
W części pierwszej na szczególną uwagę zasługuje analiza Nishidy Kitar tzw. logiki absolutnie sprzecznej samotożsamości (zettaimujunteki jikoditsu) jako odpowiednika logiki jednoczesnej negacji i afirmacji (sokuhi) stosowanej w buddyjskich tekstach kanonicznych. Przedstawiciele Szkoły w Kioto nawiązywali do wybranych teorii zachodnich filozofów, takich jak B. Pascal, E. Husserl czy M. Heidegger, jednak głównie po to, by stawiane przez nich pytania o naturę świata i kondycję ludzką uczynić punktem wyjścia dla swoich własnych filozoficznych rozważań w kontekście tradycji buddyjskiej Nishida, Nishitani Keiji i Hisamatsu Shin'ichi nawiązywali do zen, a Tanabe Hajime do amidyzmu.
W drugiej części tomu zebrano prace poruszające problematykę aksjologiczną w kontekście literatury, historii, religii, sztuki, filmoznawstwa oraz językoznawstwa Japonii.