Opis
W książce zamieszczono starannie dobrane teksty dotyczące teatru elżbietańskiego jego relacji do polityki i władzy, kulturowego aspektu wykonawstwa, problemu techniki inscenizacji ujawniające bogactwo możliwości poetyki kulturowej. Ich autorami są najwybitniejsi światowi szekspirolodzy i znawcy angielskiego teatru renesansowego: Steven Mullaney, Robert Weimann, Stephen Orgel, Linda Phyllis Austern, Philip Armstrong, Louis Montrose, Andrew Gurr i Mariko Ichikawa.
Teksty te zaskakują wizją teatru elżbietańskiego oraz dramaturgii, ujętą w najróżniejszych kontekstach kulturowych, i zawierają nowatorskie wnioski badawcze. Prezentowana antologia burzy bowiem stereotypowe przekonania o tym teatrze i wyobrażenia na jego temat, otwiera przed czytelnikiem świat dotąd nieznany lub niedostępny. Na tle dotychczasowych publikacji Teatr elżbietański ma absolutnie nowatorski wymiar i wprowadza nowe wątki do dotychczasowego stanu naszej wiedzy o teatrze angielskim XVI-XVII wieku.
Refleksja nad teatrem elżbietańskim zajmuje szczególne miejsce w studiach kulturoznawczych. To na gruncie badań nad epoką Elżbiety I wykształciły się takie nurty jak materializm kulturowy, nowy historycyzm czy poetyka kulturowa.
Steven Mullaney snuje rozważania na temat społecznego usytuowania sceny elżbietańskiej w przestrzeni Londynu. Odwołując się do teoretycznych ustaleń filozofii i antropologii, umieszcza go w obszarze styku heterogenicznych wartości.
Andrew Gurr koncentruje się na społecznie motywowanych fizyczno-zmysłowych aspektach odbioru przedstawień. Zwraca uwagę na adekwatność określenia audience jako terminu wyrażającego podmiotowość zbiorową. Termin audience implikuje prymat słuchu i słyszalności jako wyróżnik teatru elżbietańskiego. Mamy więc do czynienia z grupą słuchaczy, która otacza scenę ze wszystkich stron.
Teksty te zaskakują wizją teatru elżbietańskiego oraz dramaturgii, ujętą w najróżniejszych kontekstach kulturowych, i zawierają nowatorskie wnioski badawcze. Prezentowana antologia burzy bowiem stereotypowe przekonania o tym teatrze i wyobrażenia na jego temat, otwiera przed czytelnikiem świat dotąd nieznany lub niedostępny. Na tle dotychczasowych publikacji Teatr elżbietański ma absolutnie nowatorski wymiar i wprowadza nowe wątki do dotychczasowego stanu naszej wiedzy o teatrze angielskim XVI-XVII wieku.
Refleksja nad teatrem elżbietańskim zajmuje szczególne miejsce w studiach kulturoznawczych. To na gruncie badań nad epoką Elżbiety I wykształciły się takie nurty jak materializm kulturowy, nowy historycyzm czy poetyka kulturowa.
Steven Mullaney snuje rozważania na temat społecznego usytuowania sceny elżbietańskiej w przestrzeni Londynu. Odwołując się do teoretycznych ustaleń filozofii i antropologii, umieszcza go w obszarze styku heterogenicznych wartości.
Andrew Gurr koncentruje się na społecznie motywowanych fizyczno-zmysłowych aspektach odbioru przedstawień. Zwraca uwagę na adekwatność określenia audience jako terminu wyrażającego podmiotowość zbiorową. Termin audience implikuje prymat słuchu i słyszalności jako wyróżnik teatru elżbietańskiego. Mamy więc do czynienia z grupą słuchaczy, która otacza scenę ze wszystkich stron.