Starość między tradycją a współczesnością

Mówią, że starość nie radość. Może i maja rację, a może po prostu nie znają teorii, nakazujących traktować wiek podeszły jako nowy okres rozwojowy, o odmiennych możliwościach i innych niż dotychczas zadaniach. Niewątpliwym atutem starości jest mądrość, ujmowana jako suma życiowych doświadczeń. Niech nikt więc nie myli idei uniwersytetu trzeciego wieku z pomysłem, by sadzać seniorów w szkolnej ławie! Edukację należy tu rozumieć nie jako budowanie pewnego zasobu wiedzy i wyposażanie w zestaw społecznie pożądanych umiejętności, lecz raczej jako poszerzanie i aktualizowanie wiedzy/umiejętności już posiadanych. Tym samym uniwersytety te stają się miejsce wymiany doświadczeń z młodszą generacją, walnie przyczyniając się do integracji międzypokoleniowej.
Starość. Między tradycją a współczesnością stanowi pewnego rodzaju relację, będąc zbiorem artykułów i referatów wygłoszonych podczas międzynarodowej konferencji, jaka odbyła się we wrześniu 2015 r. w Lublinie, wieńcząc spotkanie członków zarządu AIUTA Międzynarodowego Stowarzyszenia Uniwersytetów Trzeciego Wieku (Association Internationale des Universits du Troisime ge). Zbiór prezentowanych czytelnikowi tekstów został podzielony na cztery bloki tematyczne: Starość jako potencjał, Edukacja w okresie późnej dorosłości teoria i praktyka, Uniwersytety trzeciego wieku w świecie, Uniwersytety trzeciego wieku doświadczenia polskie. Takie ukierunkowanie tematyczne pozwala połączyć w jednym tomie wielopłaszczyznową refleksję teoretyczną nad starością z analizą konkretnych rozwiązań praktycznych, stosowanych w różnych zakątkach świata. Także i polski czytelnik z pewnością odnajdzie tu odpowiedzi na wiele z nurtujących go pytań.