Siedem wzgórz Rzymu

Z twórczości Marka Terentiusa Varrona (116-27 przed Chr.), najuczeńszego z Rzymian (co najmniej 74 dzieła w 620 księgach, w większości prace naukowe poświęcone wszystkim dziedzinom wiedzy), zachował się krótki traktat o rolnictwie (Res rustica, 3 księgi) i 6 spośród 25 ksiąg o języku łacińskim (De lingua Latina).
Los ten był skutkiem popularności jego dzieł: kilkanaście pokoleń poetów, gramatyków, historyków, erudytów, filozofów i teologów odpisało z nich tak wiele i tyle razy, że w końcu nie widziano sensu, by przepisywać je same. Choć ów zgon przez absorpcję sprawił, że treści dzieł Varrona odnajdujemy w całej późniejszej literaturze łacińskiej o ambicjach erudycyjnych, nic nie jest w stanie zastąpić oryginałów, czego dowodem jest ta książka.
SIEDEM WZGÓRZ RZYMU jest wydaniem i tłumaczeniem wraz z obszernymi komentarzami partii De lingua Latina poświęconej dawnej onomastyce Miasta. Analiza etymologii nazw wzgórz, dzielnic i mniejszych stref sięgających czasów królewskich i wcześniejszych, stanowi jedyną zachowaną prezentację topografii starożytnego Rzymu i główne źródło do jego wczesnych dziejów, a także daje unikalną możliwość zajrzenia w warsztat antycznego antykwarysty.
Już Cicero pisał do Varrona: Nas, którzy we własnym mieście tułaliśmy się i błądziliśmy niczym obcy, twoje księgi jakby zaprowadziły do domu, byśmy mogli wreszcie poznać kim i gdzie jesteśmy; my natomiast, bez tego tekstu, nie wiedzielibyśmy zgoła nic o topografii Rzymu, a nasza wiedza o jego początkach byłaby nieporównanie bardziej mizerna niż jest.