Nostalgia

To mój Krzyż - tak nazywam cierpienie, które stało się częścią mojego życia, ponieważ je pokochałam. Nie zgodziłabym się, aby mi je odebrano, bo wtedy utraciłabym całą pracę poświęconą doskonaleniu osobowości podczas oswajania bólu. Ten Krzyż będzie ze mną już zawsze, gdyż jego skutkiem są liczne zmiany lękowe, nieustannie wpływające na moją psychikę poprzez wzbudzenie silnych emocji.
To mój Krzyż, piętno duchowe, znak miłości Boga, coś szczególnie mi bliskiego, fragment mnie. Przychodzę z nim do pracy, domu lub tam gdzie mnie potrzebują, zdejmuję go i wieszam na ścianie, w szczególnym honorowym miejscu, jak medal czy dyplom, moja Chluba. Spoglądam ciepło w jego stronę z uśmiechem, a opuszczając dane miejsce zabieram go ze sobą. Trwam blisko Boga, dlatego pozwalam sobie na przerwy w dźwiganiu mego Krzyża, on jest obecny w pobliżu, a czasem staje się wyjątkowo lekki, że nawet o nim zapominam