Niedyrektywność i relacja

o ciekawa książka, przedstawiająca jeszcze jedną, mało znaną metodę pracę z osobami ze spektrum autyzmu. Powstała ona w ramach pierwszej edycji studiów podyplomowych Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie Diagnoza i terapia osób z autyzmem oraz Wczesne wspomaganie rozwoju dzieci z autyzmem i ich rodzin.
W budowaniu relacji społecznych i rozwijaniu komunikacji niezbędna jest różnorodność i spontaniczność, a do tego potrzebne jest doświadczanie wielu różnorodnych relacji z ludźmi. Taką sposobność osobom ze spektrum autyzmu daje praca metodami niedyrektywnymi, które są prawie nieznane w Polsce.
Niedyrektywność rozumiemy tu jako antonim dyrektywności, czyli dawania wskazówek, wytyczania postępowania, wskazywania. Mistrzem takiej pracy była Hanna Olechnowicz. Pisząc o niedyrektywności, oprócz postawy niekierowania zachowaniem dziecka, Olechnowicz kładła wyjątkowy nacisk na jakość podmiotowej relacji pomiędzy dzieckiem i terapeutą, relacji pełnej uważności, zaangażowania, intuicji i wielu kompetencji. W pracach tej autorki odnajdujemy bezwarunkowy szacunek dla każdego dziecka, przekonanie, że wie ono najlepiej, co jest korzystne dla jego rozwoju.
Prezentowana książka jest próbą przedstawienia Czytelnikowi tych metod pracy z dzieckiem z autyzmem, które uznano za wartościowe ze względu na ich aspekt niedyrektywności i budowania relacji. Niedyrektywność jako sposób pracy z dzieckiem często spotyka się z krytyką, szczególnie z powodu obdarzania dziecka dużym zakresem swobody. Celem tej publikacji nie jest odpieranie ataków, a jedynie przedstawienie koncepcji pracy z osobami z autyzmem w powszechnie obowiązującym paradygmacie humanistycznym.