Gdzie się podziało moje dzieciństwo 2

Książka jest kontynuacją wydanej pod tym samym tytułem kilka lat temu części 1., która cieszyła się ogromnym zainteresowaniem Czytelników - osiągnęła sprzedaż ponad 11 000 egzemplarzy. Świadczy to o tym, jak wielu z nas dotyka syndrom Dorosłych Dzieci Alkoholików. Według różnych szacunków w Polsce żyje od półtora miliona do nawet trzech milionów Dorosłych Dzieci Alkoholików. To często nasi najbliżsi: żony, mężowie, matki, ojcowie. To przyjaciele, znajomi, koledzy, kuzyni. Na zewnątrz mili, sympatyczni, kochający i pragnący miłości. Wewnątrz skażeni rozległą strefą cienia. Książka zabiera Dorosłe Dzieci Alkoholików w niezwykłą podróż wgłąb własnego życia, pozwala zrozumieć, co działo się z nimi w dzieciństwie, i co dzieje się teraz. I najważniejsze - pokazuje, że nigdy nie jest za późno, aby uwolnić się od koszmarów przeszłości.
Ta książka stawia wiele pytań dotyczących DDA.
- Kim są Dorosłe Dzieci Alkoholików?
- W jaki sposób dorastanie w rodzinach alkoholowych ukształtowało ich dorosłe życie?
- Jakie są ich emocje, odczucia, doznania, wybory?
- Dlaczego doświadczają tak silnego wstydu, lęku, smutku?
- Czy powinny szukać pomocy? A jeśli tak, to gdzie i jak?
Odpowiadają na nie najlepsi specjaliści od uzależnień i ich terapii m.in. Ewa Kucińska, Jerzy Mellibruda, Ewa Woydyłło, Lubomira Szawdyn. Nie dają złotych rad, nie wypisują recept na wszystko. Służą natomiast pomocą - mądra i cierpliwą. To książka nie tylko dla DDA - także dla ich bliskich i najbliższych - bo ich też dotyka syndrom DDA. Zdaniem Krzysztofa Brzózki, dyrektora Polskiej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych - Patrona książki, `publikacja jest godna polecenia do wnikliwej, analitycznej refleksji. Książka Gdzie się podziało moje dzieciństwo część 2 jest zbiorem artykułów, które dotyczą uzależnienia od alkoholu, funkcjonowania rodzin z problemem alkoholowym i destrukcyjnego wpływu picia rodziców na dzieci - również wtedy, gdy stają się one dorosłe. Odczarowuje przekonania dotyczące nieuchronności wystąpienia syndromu DDA u wszystkich osób mających w dzieciństwie uzależnionego rodzica i neguje konieczność szukania przez wszystkie te osoby pomocy psychoterapeutycznej. Jednocześnie wskazuje na problemy wewnątrzpsychiczne i interpersonalne, występujące u części tych osób w dorosłym życiu, oraz opisuje drogi ich przezwyciężania.