Dziewięć żywotów. Na tropie świętości...

Dziewięć osób, dziewięć ścieżek życia. Każda wiodąca przez inne doświadczenia religijne, każda niosąca niezapomnianą opowieść. Odrytualnej śmierci głodowej dotajemniczych praktyk tantrycznych, odboga wcielającego się wtancerza porzeźbiarza stwarzającego boga zbrązu. William Dalrymple dzieli się zczytelnikami wiedzą, którą zebrał, ihistoriami, których wysłuchał wciągu swojego ponad dwudziestopięcioletniego pobytu wIndiach. Prowadzi nas nawrzące pogranicze pakistańskie, gdzie sufizm stawia czoło postępującej talibanizacji, idoBengalu, gdzie składa się krwawe ofiary bogini Tarze, aboży minstrele głoszą, iżNajwyższej Prawdy należy szukać wsercu, nie wniebiosach. Oddaje głos buddyjskiemu mnichowi, który pokutuje zato, żezerwał śluby, byzbrojnie bronić Tybetu przed chińską inwazją, idewadasi, świętej prostytutce, która obie swe córki wprowadziła wzawód.
Nie mawksiążce brytyjskiego pisarza ihistoryka powierzchownego urzeczenia egzotyką ani taniej sensacji jest głęboki namysł nad sednem tożsamości religijnej, przekazem tradycji, przemianami społecznymi izapamiętaniem wwierze. Aprzede wszystkim jest conajmniej dziewięć ścieżek wiary idziewięć historii życia.
W Dziewięciu żywotach Dalrymple, doświadczony historyk, zmienia się we wnikliwego reportera. Wyrusza na poszukiwanie nieuchwytnego indyjskiej duchowości zaklętej w codzienności i rytualnych praktykach: jedzeniu, tańcu, odosobnieniu, zadawaniu sobie bólu. Dalrymple dociera do źródła i oddaje głos ludziom, którzy z odwagą i determinacją przeciwstawiają się pędowi zmian. Ich upór jest niepokojący, bo staje się pytaniem o wszystko, co my w nowoczesności bezpowrotnie utraciliśmy. Paulina Wilk
Duma, gniew, chciwość, złudzenie jak materia przywierają do duszy i zniewalają ją swoją siłą. Mniszki dźinijskie, tancerze tejjam, dewadasi, malarze i śpiewacy parów, wędrowni bhopowie, sadhu i jogini nath, kobieta fakir i mnich tybetański, sthapati, adepci tantry i baulowie drogi wszyscy oni tak praktykują życie, by oddać się swoim bóstwom w posiadanie. Przynajmniej na chwilę. Anka Grupińska
Pięknie napisana, niewiarygodnie erudycyjna, a przy tym głęboko ludzka (). Niedosiężny talent! The Sunday Times