Opis
Czym jest duchowość chrześcijańska?
Czym jest niedoskonałość?
Czyż nie spotykamy w naszych czasach ludzi, którzy patrząc na swoje słabości i doświadczając surowego potraktowania w Kościele, wycofują się z drogi wiary we wspólnocie?
Rzecz nie w tym, aby nie wymagać, lecz aby okazywać miłosierdzie, wrażliwość serca wobec tych, którzy źle się mają.
Chcę spojrzeć na to, co niedoskonałe, czego się obawiamy, co powoduje w nas stany ciągłego smutku i przygnębienia, ponieważ nie dostrzegamy duchowych skutków naszej pracy nad sobą, nie patrzymy na nią jako na drogę, po której idzie z nami Chrystus. A droga ta jest również drogą Kościoła, wierzących, którzy upadają, ale i powstają.
Czy kiedykolwiek wyjdziemy z tego, co niedoskonałe?
Znamy te słowa Jezusa: ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi (Mt 20,16; por. 19,30; Łk 13,30). Są to słowa otuchy dla ostatnich. Choćbyś nisko upadł, Bóg ciebie kocha i chce cię uratować.
Chciałbym w tej książce odsłonić sens obecnych w naszym życiu niedoskonałości.
Co w życiu duchowym postrzegamy jako niedoskonałość?
Gniew, smutek, straty, kryzysy, rany, pokusy, samotność, porażki, lęk, depresję, zawiść czy zazdrość. Jaka jest ich rola? Na co wskazują? Czy dają szansę na pełny rozwój? Jak z nich wychodzić, by równocześnie wchodzić w to, co doskonałe, uporządkowane, miłe Bogu? Chcemy czerpać siłę z tego, co w nas niedoskonałe, słabe, do tej pory nieakceptowane.
Życie duchowe to poszukiwanie Boga we wszystkim, także w moich namiętnościach, chorobach, ranach, niemocy, w moim błądzeniu.
Czym jest niedoskonałość?
Czyż nie spotykamy w naszych czasach ludzi, którzy patrząc na swoje słabości i doświadczając surowego potraktowania w Kościele, wycofują się z drogi wiary we wspólnocie?
Rzecz nie w tym, aby nie wymagać, lecz aby okazywać miłosierdzie, wrażliwość serca wobec tych, którzy źle się mają.
Chcę spojrzeć na to, co niedoskonałe, czego się obawiamy, co powoduje w nas stany ciągłego smutku i przygnębienia, ponieważ nie dostrzegamy duchowych skutków naszej pracy nad sobą, nie patrzymy na nią jako na drogę, po której idzie z nami Chrystus. A droga ta jest również drogą Kościoła, wierzących, którzy upadają, ale i powstają.
Czy kiedykolwiek wyjdziemy z tego, co niedoskonałe?
Znamy te słowa Jezusa: ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi (Mt 20,16; por. 19,30; Łk 13,30). Są to słowa otuchy dla ostatnich. Choćbyś nisko upadł, Bóg ciebie kocha i chce cię uratować.
Chciałbym w tej książce odsłonić sens obecnych w naszym życiu niedoskonałości.
Co w życiu duchowym postrzegamy jako niedoskonałość?
Gniew, smutek, straty, kryzysy, rany, pokusy, samotność, porażki, lęk, depresję, zawiść czy zazdrość. Jaka jest ich rola? Na co wskazują? Czy dają szansę na pełny rozwój? Jak z nich wychodzić, by równocześnie wchodzić w to, co doskonałe, uporządkowane, miłe Bogu? Chcemy czerpać siłę z tego, co w nas niedoskonałe, słabe, do tej pory nieakceptowane.
Życie duchowe to poszukiwanie Boga we wszystkim, także w moich namiętnościach, chorobach, ranach, niemocy, w moim błądzeniu.