Opis
Niemożliwą jest rzeczą, żeby się słabości kapłana ukryły,
lecz przeciwnie choćby były małe szybko wyjdą na jaw
(Jan Chryzostom)
W świecie, który wystawia dzisiaj surową ocenę wielu kapłańskim postawom i nadużyciom, potrzebni są autentyczni świadkowie Chrystusa, którzy przetworzą Jego świadectwo na własne. Chodzi o świadectwo będące odpowiedzią na propozycję, jaka rodzi się w spotkaniu i dialogu, a zarazem o posłuszeństwo wezwaniu do ewangelizacji świata, do dialogu w coraz bardziej polaryzującym się społeczeństwie. A przecież dialogiczość Kościoła stała się jednym z głównych narzędzi porozumienia, jakie wypromował Sobór Watykański II. Współcześni kapłani oraz kapłani jutra muszą odważnie i umiejętnie wykorzystywać dialog jako istotne narzędzie osobistej formacji oraz konfrontacji z człowiekiem i wyzwaniami epoki, nie tracąc przy tym swojej tożsamości.
Książka ukazuje dialog jako bogatą rzeczywistość, której nie można pomijać w formacji kapłańskiej. Co więcej, stanowi on dzisiaj jeden z priorytetów w przygotowywaniu duszpasterzy XXI wieku we współczesnym, wymagającym świecie. Człowiek wzrasta w nim i żyje bombardowany mnóstwem informacji. Szybki przepływ komunikatów powoduje, że osoba staje się coraz bardziej osamotniona i głodna rzeczywistego spotkania oraz dialogu.
Formacja kapłańska także i dzisiaj, przyjmując za aktualne powyższe słowa Jana Chryzostoma, musi być semper reformanda, poddając się ciągłej rewizji i demaskując braki oraz niepokojące tendencje. Cel musi być jeden: kształcenie kapłanów na miarę Ewangelii, na miarę naszych czasów, które duchownym stawiają nowe, trudne wyzwania.
lecz przeciwnie choćby były małe szybko wyjdą na jaw
(Jan Chryzostom)
W świecie, który wystawia dzisiaj surową ocenę wielu kapłańskim postawom i nadużyciom, potrzebni są autentyczni świadkowie Chrystusa, którzy przetworzą Jego świadectwo na własne. Chodzi o świadectwo będące odpowiedzią na propozycję, jaka rodzi się w spotkaniu i dialogu, a zarazem o posłuszeństwo wezwaniu do ewangelizacji świata, do dialogu w coraz bardziej polaryzującym się społeczeństwie. A przecież dialogiczość Kościoła stała się jednym z głównych narzędzi porozumienia, jakie wypromował Sobór Watykański II. Współcześni kapłani oraz kapłani jutra muszą odważnie i umiejętnie wykorzystywać dialog jako istotne narzędzie osobistej formacji oraz konfrontacji z człowiekiem i wyzwaniami epoki, nie tracąc przy tym swojej tożsamości.
Książka ukazuje dialog jako bogatą rzeczywistość, której nie można pomijać w formacji kapłańskiej. Co więcej, stanowi on dzisiaj jeden z priorytetów w przygotowywaniu duszpasterzy XXI wieku we współczesnym, wymagającym świecie. Człowiek wzrasta w nim i żyje bombardowany mnóstwem informacji. Szybki przepływ komunikatów powoduje, że osoba staje się coraz bardziej osamotniona i głodna rzeczywistego spotkania oraz dialogu.
Formacja kapłańska także i dzisiaj, przyjmując za aktualne powyższe słowa Jana Chryzostoma, musi być semper reformanda, poddając się ciągłej rewizji i demaskując braki oraz niepokojące tendencje. Cel musi być jeden: kształcenie kapłanów na miarę Ewangelii, na miarę naszych czasów, które duchownym stawiają nowe, trudne wyzwania.