Diady, kliki, gangi.

Gdzie należy poszukiwać utopii dla młodzieży społecznie nieprzystosowanej, obszarów umożliwiających im samorealizację? Na jakich elementach ekosystemu należy opierać resocjalizacyjne praxis służące minimalizacji ryzyka powrotu do antyspołecznej przeszłości? Wreszcie, pytanie podstawowe w wymiarze metodycznym: Jakie działania należy podejmować, aby postulowane modele przestały być utopią zgodnie z potocznym jej znaczeniem, czyli miejscem (przestrzenią), które nie istnieje? Odpowiedzi na te oraz inne pytania dotyczące dystopii i utopii młodości w kontekście nieprzystosowania społecznego poszukiwano, konstruując założenia projektu badawczego, studiując literaturę przedmiotu oraz analizując zebrany materiał badawczy. Praca rozpoczyna się od prezentacji przyjętych założeń badawczych. Sprecyzowano przedmiot, podmiot, cele badań oraz problemy badawcze. Ostatnie z wymienionych tworzą strukturę odzwierciedlającą ekosystemowy układ Uriego Bronfenbrennera, będącą zarazem osią analiz oraz prezentacji materiału badawczego. Ponadto precyzując założenia opisano metody gromadzenia danych, dobór próby oraz organizację badań. Scharakteryzowano także zastosowane metody analizy materiału badawczego.
Dalsze rozdziały to teoretyczne objaśnienia do przyjętych założeń: od młodzieży w ujęciu szerokim (ze szczególnym uwzględnieniem założeń PYD), przez stosunkowo szczegółową charakterystykę nieprzystosowania społecznego (z uwypukleniem wiodącej kategorii, jaką są nieformalne grupy młodzieżowe), kończąc na GLM koncepcji resocjalizacji będącej bazą przyjętych założeń teoretycznych. Zwrócono również uwagę na ekosystemową perspektywę rozumienia symptomów nieprzystosowania społecznego. W efekcie opisane przesłanki i założenia stanowią spójną, pozytywną strukturę teleologiczną, teoretyczną oraz metodyczną współczesnej pedagogiki resocjalizacyjnej.