Buty nieco zdarte

Buty nieco zdarte proza oparta na faktach, debiutancka książka autorki piszącej pod pseudonimem Pasimba Lot. Bohaterka książki córka, żona, matka boryka się z wieloma problemami jakie stawia przed nią życie. Największą zmorą okazuje się alkohol, który od niewinnego picia tak dla przyjemności przy okazji np. oglądanego filmu przeradza się w nałóg. Miłość matki, dzieci, niezwykłe zaufanie Bogu i pomoc wielu osób pomaga bohaterce zmienić kierunek swojej wędrówki i podążać w stronę światła. Bohaterka z pokorą, a do tego pełna determinacji odsłania przed czytelnikiem swoją psychikę. Takimi słowami autorka zwraca się do czytelnika w tekście zamieszczonym na czwartej stronie okładki: Myślałam, że na zgliszczach, jakie mnie ogarnęły, powstanie coś trwałego, jednak to był dopiero początek drogi i uzyskując od Boga wolność, przekonałam się, jak daleko potrafię zajść w swojej nędzy i jak wiele znieść niedoli. Niedawno podczas modlitwy usłyszałam: jesteś dobra. To zupełnie coś innego, niż mówi mi świat. Pisząc tę książkę, chciałabym właśnie ukazać, jaka siła może być w człowieku wykluczonym. Książka jest swego rodzaju pamiętnikiem, spowiedzią, również prośbą o wybaczenie i dającą nadzieję ufnością, że nie ma przypadku, że wszystko jest po coś. W połowie książki oddaję Ci, Czytelniku, głos i poddaję się Twojej ocenie. Czy warto nagim stać pośród świata?
Małą furtką wprowadzającą czytelnika w świat bohaterki książki jest wiersz zatytułowany Tyle jest dróg napisany przez ciocię autorki Helenę Wojtowicz. Na pierwszych stronach książki autorka słowa wdzięczności kieruje do swoich najbliższych, przyjaciół, znajomych ludzi, którzy odegrali w jej życiu szczególną rolę.
Książka w poręcznym formacie, druk na lekkim ekologicznym papierze zachęca, aby zabrać ją z sobą i jej treścią wypełnić swój czas.