Aksjologia społeczna. Między PRL a IV RP

Najważniejsze w kulturze są wartości. To nie jest nowa idea, aczkolwiek wielu o niej zapomniało, a inni nawet gorliwie rugowali ten pogląd z obiegu naukowego, artystycznego i potocznego. Ściślej mówiąc, w tym poglądzie chodzi o wartości pozytywne. Ale pełna skala zawiera obok nich także anty-wartości. Czyli negatywne odpowiedni cnót, które są wpisane w nasze idealne zasoby duchowe wielkimi literami i złotymi zgłoskami. A więc mamy sytuację, w której wartości z antywartościami stale ścierają się ze sobą, kłócą, konkurują i walczą o prymat. Kultura jest terenem napięć, rozdroży, dylematów i konfliktów wartości. Ich rozstrzygnięcia lub przeciwnie stany impasu, trwanie dobra i zła w równowadze często w pomieszaniu to dzień powszedni kultury. Przeżywanie tej gry wartości, wybory aksjologiczne, opowiadanie się po jednej ich stronie lub uchylanie się od wyboru to właśnie decyduje o kierunku rozwoju kultury, buduje jej nastrój, styl, określa jej istotę i zawartość.
W łonie kultury wartości konkurują ze sobą, walczą o miejsce, o prymat, wygrywają lub przegrywają ze swą alternatywą I nie należałoby w tym widzieć zagrożenia dla kultury jako całości, dopóki zawiera ona silny zrąb i dominującą tkankę wartości pozytywnych, dóbr i cnót kardynalnych. Dzięki temu zło znajduje się pod kontrolą, napotyka w swej ekspansji na opór. Wówczas kultura nie tylko jest wielka, ale staje się interesująca Ostry przechył w stronę nihilizmu i negatywizmu, immoralizmu, katastrofizmu, turpizmu i czarnych utopii zabija kulturę jako zjawisko sprzyjające życiu, jako źródło sensu.