Nowa teoria czasu

Historia jest ścieżką, która wije się przez
przestrzeń kształtów - pisze Julian Barbour
w swojej nowej opowieści o Wszechświecie.
Podążając tą ścieżką nie dojdziemy,
jak sugeruje większość teorii kosmologicznych,
do smutnego końca, czyli śmierci
cieplnej. Opowieść Barboura jest dowodem
oświeconej nadziei, z którą ten znakomity
brytyjski fizyk i kosmolog spogląda w daleką
przyszłość. Wszechświat widziany jego
oczami nie jest osuwaniem się w degradację
i Wielkie Otępienie, a wielkim stawaniem
się, dążeniem ku pięknu.
W wyjątkowej, naukowej, ale też zaskakująco
osobistej książce Barbour zdaje relację
z trwającego blisko pół wieku procesu budowania
teorii, która podsuwa odpowiedź
na pytanie o naturę czasu. W jego teorii
kształtów kosmos jest względem owego
czasu symetryczny. Żaden kierunek nie
zostaje wyróżniony. Nie ma początku ani
końca.
W swoich poszukiwaniach Barbour przemierza
zapomniane terytoria nauki. Historia
nie jest dla niego cmentarzem możliwości,
a przestrzenią potencjalnie rewolucyjnych
inspiracji. Także w tym sensie dla Juliana
Barboura czas zdaje się istnieć inaczej niż
zwykliśmy sądzić.