Opis
Książka Moniki Ładoń ujawnia wszystkie cechy jej pisarstwa naukowego: autentyczną fascynację człowiekiem i przygodami jego ducha i ciała, literatura jako zapis tego podwójnego może nawet bardziej cielesnego niż duchowego ludzkiego doświadczenia, etyczna wrażliwość i intelektualna uczciwość w podejmowaniu tematów granicznych i stabuizowanych, do jakich należą chorowanie i umieranie, rzetelna wiedza literaturoznawcza, warsztatowa sprawność, umiejętność zastosowania koncepcji wykrystalizowanych w zachodniej humanistyce do analiz literatury polskiej.
Posiada ponadto jeszcze jedną ważną cechę, obecną wprawdzie już we wcześniejszych pracach autorki, lecz traktowana dotąd raczej jako efekt uboczny jej aktywności intelektualnej, a mianowicie: żywioł literackości (z recenzji wydawniczej dr hab. Agaty Zawiszewskiej, prof. UŚ).
Posiada ponadto jeszcze jedną ważną cechę, obecną wprawdzie już we wcześniejszych pracach autorki, lecz traktowana dotąd raczej jako efekt uboczny jej aktywności intelektualnej, a mianowicie: żywioł literackości (z recenzji wydawniczej dr hab. Agaty Zawiszewskiej, prof. UŚ).