Blue

Blue Krzysztofa Rudowskiego jak kolor niebieski, tak często w książce przywoływany ma swoją miękkość. Z charakterystyczną dla tego rodzaju barw wrażliwością autor wraca do Wrocławia czasów powojennych i późniejszych. Snuje intrygę powoli i czule. Poszerza horyzonty (chętnie w początkowych partiach każdego z rozdziałów), by podzielić się uwagami na temat uniwersum. Wtedy Wrocław i jego okolice stają się miejscem symbolicznym dla rozważań o przemijaniu, o miłości, o śmierci. Te sprawy zdają się niejako uprawnione przez miejsce i doświadczenie, ale też upragnione przez samego narratora. Świat przedstawiony chce przekraczać ramy, chce się sycić kruchym życiem. Nie chce ulegać czystej melancholii.