Opis
Bliski Wschód jest regionem, w którym w XX wieku niedemokratyczne systemy polityczne dowiodły swojej trwałości. Większość państw leżących w Azji Zachodniej i Afryce Północnej zaraz po uzyskaniu niepodległości utrwaliła niedemokratyczny system władzy, przybierający formy republik prezydenckich (Syria od 1947, Tunezja od 1956, Algieria od 1963) bądź monarchii (Maroko od 1956, Libia 19521969, Egipt 19401952, Jordania od 1946, Irak 19321958, Arabia Saudyjska od 1927, Jemen 19201958, Kuwejt od 1961, oraz Oman, Bahrajn, Katar i ZEA od 1971). Wyjątkiem w świecie arabskim był Liban, w którym jeszcze w okresie mandatu francuskiego ukształtował się unikatowy system demokracji konfesyjnej, z góry przyznający określoną reprezentację poszczególnym grupom wyznaniowym. Podejmowane w niektórych państwach arabskich w XX wieku próby transformacji systemu politycznego nie przyniosły efektu w postaci stabilnego systemu demokratycznego. Jednak autorytaryzm polityczny w wielu przypadkach wykazywał także swoją niestabilność, co owocowało częstymi w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku zamachami stanu. Zamachy te, z których pierwszy został dokonany w 1949 roku w Syrii, a ostatni w 1969 w Libii, prowadziły bądź do zmiany przywództwa w ramach istniejącego systemu, bądź do transformacji, a więc zmiany całego reżimu politycznego. Z początkiem lat siedemdziesiątych na scenach politycznych poszczególnych państw arabskich zapanowała stabilizacja polityczna, owocująca trwaniem autorytarnych reżimów politycznych w ustalonym kształcie aż do końca pierwszej dekady XXI wieku.