Autobiografki

Książka jest próbą naszkicowania mapy literatury dokumentu osobistego kobiet (od XIX wieku do wybuchu II wojny światowej, z kilkoma wyjątkami), przestrzeni zróżnicowanej, a przez to wyjątkowo interesującej. Tworzą ją teksty pisarek, ale i aktorek, lekarek, podróżniczek, pań domu. Autobiografki i epistolografki przynależały do rozmaitych grup społecznych, do pisania skłaniały je różnorakie motywacje. Autorka monografii poruszając się na kilku poziomach równocześnie: historycznym, literackim, antropologicznym, bazując na ustaleniach zarówno polskich, jak i zagranicznych badaczek oraz badaczy autobiografistyki, splata ze sobą wiele zagadnień prywatnego pisania. Polski dyskurs autobiograficzny kobiet, nierozerwalnie związany jest z emancypacyjnym, a ulokowane w nim autobiografie i zbiory korespondencji są częścią ciągle otwartej na uzupełnienia historii literatury dokumentu osobistego. W tematach poruszanych w autobiograficznych opowieściach widać, jak autorki negocjowały własne pozycje w rodzinie, społeczeństwie, kulturze. Zostają również wskazane punkty węzłowe ich opowieści o życiu. Rozważania teoretyczne modyfikują, w oparciu o komponent krytycznofeministyczny, koncepcję trójkąta autobiograficznego zaproponowaną przez Małgorzatę Czermińską. Książka jest galerią tekstowych portretów wybranych autorek, budowanych na podstawie ich, genologicznie zróżnicowanych, osobistych narracji.